Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Duo Reges: constructio interrete. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? An tu me de L.

Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam
indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis
expediat facturos arbitrabimur?

Ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse
fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates
fugiat, sed quia maiores consequatur.

Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Sed haec nihil sane ad rem; Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.
Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.
Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere.

Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.

Bork: Videsne quam sit magna dissensio?
Immo alio genere;: Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?