Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Duo Reges: constructio interrete.

Qui haec didicerunt, quae ille contemnit, sic solent: Duo genera cupiditatum, naturales et inanes, naturalium duo, necessariae et non necessariae.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit.
At coluit ipse amicitias.

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Qui est in parvis malis. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Nam ante Aristippus, et ille melius. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata
per se ipsa rerum scientia;

Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata,
quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre
potuerit.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? At certe gravius. Idemne, quod iucunde?

Bork: In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
Certe non potest.: Cur id non ita fit?
Istic sum, inquit.: Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Nos commodius agimus.: Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset.
Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.