Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Duo Reges: constructio interrete.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Itaque contra est, ac dicitis; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Sed ego in hoc resisto; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?

Bork: Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;
Bork: Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
Quare conare, quaeso.: Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.
Bork: Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
Paria sunt igitur.: Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?

Illa enim, quae sunt a nobis bona corporis numerata,
complent ea quidem beatissimam vitam, sed ita, ut sine illis
possit beata vita existere.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae
ille diceret?

Quod autem patrocinium aut quae ista causa est voluptatis, quae nec testes ullos e claris viris nec laudatores poterit adhibere?

Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus.
Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.
Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.

Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit.
Quae cum dixisset, finem ille.
Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?
Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Praeclare hoc quidem. Sed quae tandem ista ratio est? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?